Şu İstanbula her gelişimde aynı hisleri ve aynı çaresizliği yaşıyorum zamana karşı. Burada zaman o kadar hızlı akıyorki hiç bir şekilde yakalıyamıyorum bir ucundan, köşesinden. E pek tabi bu da benim gibi bir turist edasıyla vatana dönen vatandaşı rahatsız ediyor. İstiyorumki gelmeden önce kafamda tasarladığım bütüüüün o planlar uygulansın. Gidilecek yerler gidilsin görülsün. Ama bu sırada evde bol bol aile saadeti dolu dakikalar yaşansın. Yani anlatacağım şudur arkadaşlar bir ayı çoktan devirdik. Ama nedir elimizde olan; aynı tas aynı hamam. İstanbul koşuyor ben tökezleye tökezleye peşinden kovalıyorum. Yok olmadı olmayacak. Anlaşamayacağız bu şehirle. Bu arada koşturmaktan gerçekten bileğimi burktum ve şu an topallıyorum :D Neyseki kırık çıkık bir durum yok. Genel gidişat bu. Detaya girersek, bugün kardeşim ben ve cici Hilalcim okul sonrası Santralİstanbula gittik. Gidiş nedenimiz Bienalin bir alanını daha izleyebilmekti. Fakat beklediğimizi hiç bulamadık. Küçücük bir alanda çokta keyif almadıığımız şeyler izledik. Neyseki durumu Santralİstanbulun kendi sergisi kurtardı. Aşağıda oradan kareler var :D
No comments:
Post a Comment